آشپزی”سی مرغ” برای سینما و تئاتر!

جبارآذین

ده دوره است که به همت و با همکاری و مشارکت وزارت بهداشت و وزارت ارشاد، یک دورهمی باعنوان جشنواره بین المللی سیمرغ در تهران برگزارمی شود. محفلی که به ظاهر با اهدافی گرانسنگ ، چون ارتقای فرهنگ و بهداشت جامعه، فرهنگسازی، کسب حمایت و تبلیغ برای وزارت بهداشت با یاری گروهی از مدیران، سینماگران وهنرمندان کشور شکل می گیرد. پرسش اینکه بعد ازده دوره برگزاری، اکنون سیمرغ بهداشت کجای بهداشت و سینما، هنر و فرهنگ جامعه ایستاده و دستاوردهایش چه بوده است. حقیقت اینکه، چنانچه دورهمی سیمرغ، تاثیر گذاربود و دست کم با آثار آسیب شناسانه اجتماعی وعملکردهای تخصصی و فرهنگی، به شناسایی و تحلیل و ارایه راهکار در خصوص اوضاع بهداشتی جامعه می پرداخت و راهی برای سلامت روانی و جسمی اندام آسیب دیده کشور از زخم های اقتصادی و اجتماعی و سیاسی ارائه می کرد و یا حتا سینماگران و هنرمندان رابه تولید آثاری با مضامین یاد شده تشویق می نمود و در زمینه بهداشت عمومی فرهنگسازی می کرد، شاید می شد برای آن جدا از دیگر جشن ها و دورهمی ها و جشنپاره های دکوری و فرمایشی و بدون خاصیت حساب بازکرد، اما سی مرغ بال و پرکنده آن چنین نمی نماید. صد البته از نیت خیر طراحان و هدف گذاران نخستین این محفل که خدمت به بهداشت و سلامت جامعه بوده و حضور و همکاری چند سینماگر و تاتری خوشنام با آن، باید به نیکی یاد کرد، اما مساله این است که این نیت و امید درهمان گام شعار و سطحی نگری درجا می زند. افزون بر این پیامدها و عوارض سیمرغ غیر استاندارد و غیر تخصصی که به سینما هم چسبیده است، باید به برخی آشپزها و مواد تهیه خوراک سی مرغان اشاره کرد.

کافی است در رسانه ها به خبر گزینش بعضی آشپزهای سینمایی و تاتری آن و مواد پخت سی مرغ نگاهی انداخت و با دیدن اسامی و چهره های آن ها به درستی این نکته را دریافت که سی مرغ بهداشتی دوستان بهداشتی با همراهی چند نا آشیز ومواد تاریخ مصرف گذشته و کال و خام و غیر استاندارد در حال پخت و پز است.

دودی که از آشپزخانه سی مرغ پزها بلند است، به قدری ناخوشایند است که نه فقط مخاطب را از میل سی مرغ دلزده می کند که به دلیل وجود کیسه دوزان سینما و تئاتر در آن،او را از هرچه جشن، مرغ و سی مرغ و فیلم و سینما و تئاترغیر بهداشتی است، بیزارمی کند. باید طرح دیگر انداخت و یا بساط سی مرغ را برچید!