سانسور تمام عیار سینمای بیمار ایران!

به قلم: جبار آذین

نمانامه: نامسوولان و نامدیران و امربران سازمان ناکارآمد، فرسوده و اشتباهی موسوم به سینمایی که ادامه دهنده تخریب های سینما مانند همقطاران پیشینشان، البته به شکل و شیوه سلیقه ای، گروهی و جناحی /سیاسی خود هستند، در اوج ناتوانی و سردرگمی و بی توجهی به انواع بیماری های سینما که خود در ایجاد آنها سهم و نقش داشته اند، اقدام نابخردانه و متناقض و بازدارنده دیگری رابه بدنه نحیف سینما تحمیل کردند.

این اقدام درشرایطی که خود سازمان یاد شده به بازسازی و معماری نوین و اساسی نیاز دارد، در ظاهر،شمایل قانونمند دارد، آن هم در دوران نبود قانون سینما و رواج هزاران بی قانونی و بی عدالتی و باندبازی و رانتخواری و مظلوم کشی در سینما، سانسور سلیقه ای کاملی را به سینما تزریق می کند.

منصوبان سیاسی سینما که در اداره امور سینما ناتوان و فاقد برنامه تخصصی و کارشناسی اند، طی ارائه یک بخشنامه اداری، اعلام کرده اند، تمام فیلم هایی که خارج از ایران به نمایش درمی آیند، باید مجوز نمایش داشته باشند. این دستور و فرمان سازمانی که جنجال های هنرمند نماها و حاشیه های فیلمک” عنکبوت مقدس، در جشنواره های سیاسی/ سینمایی کن، علت آن ذکر می شود، با دو مشکل مهم روبرو است؛ نخست تناقض میان صدور مجوز ساخت و مجوز نمایش توسط سازمان نشینان است.

آقایان از یکسو، به فیلمی، مجوزساخت می دهند و از سوی دیگربه آن مجوز نمایش نمی دهند. این ناکار آمدان، اگر با مضمون و محتوای فیلمی مشکل سلیقه ای/سیاسی دارند، چرا به آن مجوز ساخت می دهند که بعد به آن مجوز نمایش ندهند. این یعنی تناقض و ندانم کاری و بی سروسامانی سازمان به بن بست رسیده یاد شده است که سعی می شود با پول و سیاست و قدرت، سر پا نگهداشته شود.

دوم اینکه، صدور بخشنامه مذکور، دست سینما ناشناسان این سازمان را در سلاخی آثار نمایشی باز می گذارد تا هر آنچه را نمی پسندند، بهانه توقیف فیلم ها قرار دهند و این به معنای سانسور تمام عیاراست.

قلب و مغز و دست و پا و همه چیز سینمای ایران، بیمار است، آن وقت آقایان به جای درمان و بهبود سینما، هر روز این موجود مریض و نحیف را آماج تحمیل و سلیقه و سانسور و تهدید قرارمی دهند. نامسوولان و نامدیران سیاسی/ سینمایی جدید سینما از همان آغاز فعالیتهای خود نه فقط در جازده اندکه بیش از گذشته، حیات سینما و سینماگران را به مخاطره بیشتر انداخته و آن را به قهقرا برده اند.

دگم اندیشی و عقب ماندگی و سینما ناشناسی و سردرگمی و هدردادن بیت المال وتعطیل سینما و رکود تولید و نا امیدکردن سینماگران و… از شاخصه های عملکرد صندلی نشینان سینما در سازمان بدون سازمان و ناتوان منتسب به سینما است!