نقدی بر فیلم سینمایی «روز صفر»

به قلم: محمدولی دارابی

نمانامه: سینمای ایران، طی سال‌های اخیر مملو از کمدی‌های سخیف، درام‌های اجتماعی تلخ و ملودرام‌های پراشک‌وآه شده است. کمبود ژانر و سبک‌های مختلف سینمایی، باعث یکنواختی و تکراری‌شدن آثار شده است و در این بین، فیلم‌های انگشت‌شماری که جسارت به خرج می‌دهند و آغازگر جریان متفاوتی هستند را بایست غنیمت شمرد و وجودشان را موهبت دانست.

«روز صفر»، اکشنی سیاسی-امنیتی است که روایتی نفس‌گیر و پرتعلیق از دستگیری «عبدالمالک ریگی»، رهبر گروه تروریستی جندالله می‌باشد. فیلمی استراتژیک که با سوژه‌ی ملتهب و حساس‌اش، گام بلندی جهت احیای مجدد ژانر اکشن در ایران برداشته است و از این حیث می‌توان آن را جدی‌ترین و حتی مهم‌ترین اکشن سینمای ایران تلقی کرد.

فیلم «روز صفر» به خوبی با الگوبرداری از سری فیلم‌های جیمز باند، افزون با تاکید بر قهرمان‌‌سازی و وجه ملی‌گرایانه، توانست هم احساسات ناسیونالیستی مخاطب را به ترشح درآورد و هم مختصات اصلی این ژانر را ایرانیزه کند. یک اکشن جذاب، که آکنده از سکانس‌های تعقیب‌وگریز مهیج شده و می‌تواند هر بیننده‌ای را برای لحظاتی میخ‌کوب کند.

خوشبختانه فیلم از لحاظ اجرای تکنیک‌های ویژه میدانی و بصری، مطلوب عمل می‌کند و سعی کرده خود را به معیارهای جهانی نزدیک کند. تلورانس رنگی گرم فیلم در صحنه‌های هیجان‌انگیز، جلوه‌ای مسحورکننده بر تصاویر آمیخت. همچنین پرهیز از غلونمایی، ایدئولوژی‌های سیستمی و اعتقادات مذهبی، هیچ‌گونه بهانه‌ای به خودی و غیرخودی نمی‌دهد.

«ساعد سهیلی» با گریم خاصی که دارد، از لحاظ ظاهری شباهت بسیار زیادی به عبدالمالک ریگی پیدا کرده است. تسلط او بر ماهیت و مقتضیات شخصیت خصوصا در اجرای زبان پشتو و لحن آرام و محتاطانه‌اش، شمایلی باورپذیر از یک آنتاگونیست (ضدقهرمان) فعال و قدرتمند را برای مخاطب ترسیم می‌کند.
«امیر جدیدی» با فیزیک محکم و آمادگی جسمانی بالایی که دارد، شیمی‌اش کاملا با یک قهرمان کلاسیک تناسب دارد