نقد و بررسی فیلم «سیمای زنی در آتش»

به قلم: هدی مقدسی

پایگاه خبری نمانامه: بیش از هرچیز عنوان جذاب فیلم و البته بسیار معترفانه؛ جایزه کن اش مشتاقت می‌کند که تماشایش کنی و برای من البته نام کارگردانکه زن است و هیات داوران جالب کن همان سال که با ترکیب چهار زن و پوستر آنیس واردای افسانه‌ای زنانه‌ترین فستیوال سالهای اخیراست،  به خصوص با حضور کلی ریچارد محبوب و آلیس رورواچر که لازاروی خوشحال را سال ۲۰۱۷ از او در کن دیدیم، انتخاب به شدت جالبی می‌آمد.

بی‌شک فیلم باید فیلمی زنانه و با دغدغه این روزها می‌بود و شاید همین پیش زمینه فکری کل قصه فیلم را از دقیقه ۱۰ به بعد برایم هویداکرد.

و البته بیش از آن دو سه سکانس آغازین که عجیب فیلم «پیانوی» جین کامپیوتر را به یاد می‌آورد.

فیلم فرای در روایت خطی و ساده اش در انتخاب میزانسن‌ها و چیدمان صحنه بسیار جذاب است. تصاویر تخت کارگردان در اکثر نماهابه سان نقاشی‌ با دقت عجیبی در رنگ و فرم بصری در راستای روایت فیلم چیده شده‌اند، دوربین ناظر کارگردان نیز در ابتدای فیلم ولحظه‌هایی که نقاش در پی سوژه است بسیار خوب عمل میکند.

نماهای مدیوم و کوز سوژه‌ها به درستی تمام اشیا و بک گراند را در خدمت شخصیت‌ها می‌آورد و حس فضا را تداوم پررنگی می‌بخشد. اما درست فیلم در میانه با دی‌کد کردن تمام آنچه ساخته درگیر مانیفست‌ها و شعارهای غلیظش میشود، آنقدر که عدم حضور جنس مرد ویا همزمانی رنج دختر خدمتکار(سوفی) از حضور مردان آنچنان توی ذوق میزند که تمام آنچه از زیبایی در ذهنت ساخته شده نابودمیشود.

و بیش از آن دغدغه دستمالی شده کارگردان و اینکه خود او درگیر چنین رابطه ایست( رابطه سلین سیاما و ادل هینل) در همه جای فیلمآنچنان غالب بر تمام زیبایی‌های بصری میشود که فیلم ارزش سینمایی اش را فدای شعارهای روزش می‌کند.

موسیقی فیلم و آگاهی خالق اثر به تاثیرش روی تصاویر به درستی و به موقع عملکرد زیباشناسانه اش را انجام می‌دهد  و خاطره‌ایجذاب از قطعه‌های آشنا و ناآشنایش می‌سازد.

پرتره دوشیزه ای در اتش، مثل بسیاری از فیلمهای فستیوالی اخیر درگیر مفاهیمی ست که با تمام اهمیتشان، چنین بازگویی ای با اینشمایل  و این همه باسمه‌ای، محدود به زمانشان میکند و از تبدیل شدن به اثری ابدی دور و دورتر.

گرچه وظیفه هنر دغدغه مند بودن و بیان ذهنیات خالق است ( در یک نگاه) اما پرت کردن مفاهیم و معانی توی صورت مخاطب، هیچ وقتنمی‌تواند تاثیری به قوت یک اشاره کوچک و نسیم‌وار را داشته باشد.