نگاهی به فیلم «شنای پروانه» ساخته محمد کارت

پایگاه خبری نمانامه: روح انگیز شمس کارگردان و منتقد، با نگاهی به فیلم «شنای پروانه» ساخته محمد کارت به نقد آن پرداخته است.
.
«شنای پروانه سعی دارد در دنیای مستند سیر کند و باقی بماند و با واقع نمایی موثر، تماشاگر را درگیر و باعث همذات پنداری او با فیلم گردد. در صحنه هایی از فیلم روایت داستانی و واقع نمایی فدای شکل گیری شخصیت های داستانی گردیده است و در بعضی سکانس ها انسجام داستان به خاطر درگیری فیزیکی و یا ورود به دنیای ذهنی حجت به مخاطره می افتد «مثل رقص و آواز مریدان مصیب» و زمان بر روایت علی قصه، اولویت پیدا می کند.
.
تم داستان یک معضل اجتماعی و انسانی است که باعث درگیری قهرمان با افراد و عوامل بیرونی می گردد.حجت بی آنکه بداند از چه کسی زخم خورده، پنج سال حبس کشیده و هنوز در رکاب او قرار دارد و برای او به دنبال راه رهایی است.
.
انسانی که، کارگردان سعی دارد او را زالو صفت جلوه دهد و در مقابل این قشر از افراد جامعه قرار بگیرد و نهایتا در پیچ و خم های داستان، حجت را در نقطه ای قرار می دهد که گناهکار را بی آن که بدانند از کجا خورده اند، با دستان قانون به کام مرگ می فرستد و خود نیز در ظاهر، در دنیای صداقت و وفاداری می ماند، اما درگیری های درونی برای او ماندگار می شود و تحولی دردناک را برای او رقم می زند.
.
فیلم مبتنی بر عنصر غافلگیری پایه ریزی شده و کارگردان به خوبی در اجرا از پس آن بر آمده است. اما بازی جواد عزتی را می توان یک بازی تکراری قلمداد کرد که در فیلم دوزیست نیز، از او همین اکت ها دیده می شود.
.
نگاه هایی جسورانه و پاک که سعی در افشای حقیقت دارد و مخاطب به خوبی با این نگاه آشنا است و چیزی فراتر از بسط مجموعه ای از رفتارها، از طریق کنش های خشن و کمی نامعقول، از بازی او حاصل نمی گردد.
.
او به دنبال انتقام و ادب کردن است و در این راستا رابطه مرید و مرادی را با مصیب حفظ می کند، موجودی که برای آرمانی ماندن، هر کاری انجام می دهد و دارای نقطه ضعف های پنهان و آشکاری است که زمینه روند داستان و ایجاد حوادث در فیلم را شکل می دهد.
.
کارگردان به خوبی توانسته است درگیری های درونی شخصیت ها را با روان آن ها به شکلی بصری و در بستر محیط و جغرافیای داستان به تصویر بکشد و از امیر آقایی شمایی جدید را به نمایش بگذارد. آن قدر که امیر آقایی در این فیلم، بسیار متفاوت از فیلم های دیگرش نمود پیدا کرده است.
.
در نهایت می توان گفت، نوع شخصیت پردازی و دیالوگ هایی که می شنویم و حوادثی که در فیلم می بینیم، سعی در ایجاد توجه مخاطب به چالش‌های درونی در واقعیت های زندگی برای او را دارد