کمی دیر فهمیدم که سینما تمام زندگی نیست!

نمانامه: روزنامه نیویورک تایمز آمریکا در گفتگویی در ستون «پروفایل یکشنبه‌ها» خود به اصغر فرهادی پرداخته است. این مقاله که توسط فرناز فصیحی نوشته شده به نگاه فرهادی به جامعه ایران اختصاص دارد. فرهادی در این گفتگو گفته: «برای من خیلی با ارزش است که همیشه روی مردم عادی متمرکز شوم. من فکر نمی‌کنم هرگز آثار من در مورد افراد خاص یا معروف باشد چون این بخشی از بانک عاطفی من نیست.»

فرهادی درباره تاثیر عمیق دوران کودکی در زندگی هر فیلمسازی صحبت کرده و گفته: «کودکی ما زمانی بود که بمباران در محله مان را تجربه کرده‌ایم. این چیزی است که از حافظه ما پاک نمی‌شود و برای همیشه تاثیرش را روی ما گذاشته.»

فرهادی درباره درونمایه اجتماعی «قهرمان» هم گفته: «در جامعه‌‌ای که با شعار اشباع شده، اتفاقاتی مثل فیلم «قهرمان» می‌تواند بیافتد. ما دائما در حال خلق بت‌ها هستیم و دوست داریم مثل آنها باشیم. چیزی که از پایه اشتباه است. وقتی ما در جامعه‌مان دائما قهرمان‌سازی می‌کنیم، اساسا در حال فرار ازمسئولیت‌های خود هستیم.»

فرهادی درباره فضای دو قطبی‌ای که علیه‌اش در زمان نمایش این فیلم ایجاد شد هم گفت: « در مورد هرچیزی، نه فقط برای هنرمندان، بلکه در هر جنبه‌ای از زندگی ایرانیان این دو قطبی وجود دارد. وضعیت خیلی شفاف نیست، شما چیزی می‌گویید و افراد دائما طور دیگری اتفاقات را تفسیر می کنند و در نتیجه این سوال پیش می‌آید که موضع یک نفر در قبال این وضعیت باید چه باشد؟»

فرهادی در پایان این مقاله خاطره‌ای از اولین جایزه‌ای که برده را تعریف می‌کند. یک دوچرخه که در یک جشنواره در اصفهان برده و برای رسیدن به خانه مجبور شده دو ساعت زیر باران پدال بزند تا به خانه برسد. و پدرش در خانه از او پرسیده «آیا ارزشش را داشت؟» فرهادی می‌گوید:«نمی‌‌خواهم بگویم از راهی که آمده‌ام خوشحال نیستم، اما کسانی که در زندگی موفق می‌شوند، چیزهای دیگری را فدای این موفقیت کرده‌اند. در نتیجه گاهی از خودتان می‌پرسید: آیا ارزشش را داشت؟» فرهادی می‌گوید اگر بتواند و برگردد و به آن پسر ۱۳ ساله که اولین جایزه سینمایی‌اش را برده چیزی بگوید، آن این است:« می‌گویم لازم نیست که اینقدر سخت تلاش و کار کنی، لازم نیست که اینقدر زود شروع کنی. سینما تمام زندگی نیست. این چیزی است که من کمی دیر فهمیدم.»