شعری از لیلا طیبی (رها)

(۱) کاش کسی به پرسد: چرا لبخندهای تو؛ اینقدر بی‌رنگ است!؟ و من همه چیز را بیاندازم گردن تنهایی! (۲) بارانِ نوازش دست هایت را بر گیسوانم ببار تا بهار بیاید و موهایم بویِ بابونه بگیرد! (۳) نگاهم که می‌کنی، آیه آیه شعر نازل می‌شود. گمانم، روح الامین منی! (۴) روانشناس‌اند بازوان تو! وقتی به آغوشم […]