میز نقد فیلم سینمایی ۲۳ نفر در برنامه هفت

مسعود فراستی

به نظرم خیلی در زمان درستی است درمورد این فیلم صحبت کردن. این فیلم به شدت محترم است. این فیلم محترم کاری میکند که آدم در کنار این‌بچه ها زنده است. در سینمای امریکا جنگ به‌جای آنالیز شدن برای تولید وحشت است. حرف۲۳ نفر این را میگوید که این نوجوانان چگونه وارد ساحت اجتماعی خود می شوند. اگر باهم بودن و یک پیکر ساختن را لحاظ کنیم خیلی کار سختی است. فیلمساز ما این شعور را دارد و این مسئله را درک میکند. بدون اضطراب ها این فیلم را تبدیل به فیلم بزرگسال نمی کرد. فیلم سختی است. از پیچدگی گذار کرده است. از نوستالژی فرار کرده و دچار آن نشده است.
در جاهایی که اسلوموشن می رود اشتباه کرده است. اسلوموشن در تمام سینمای ایران غلط است. اگر اسلوموشن پی او وی یک‌کارکتر باشد درست است. اما وقتی کش دادن است ضد فرم میشود.

ناصر هاشم زاده
فیلم واقعا نجیب و موثر است. نقطه قوت آن اقتباس است. همه زمینه های یک درام قوی را در خود دارد. فیلم پروداکشن زیادی ندارد فیلم جنگ نیست. برخی آثار در سادگی عمیق هستند اگر آنها از سادگی خارج شوند این جوهره را از دست میدهد‌ این اثر به خاطر سادگی عمیق و موثر است. اما با بخش اسلوموشن آن مشکل دارم و از نظر من غلط است.

محمدتقی فهیم
به نظرم فیلم کاملا جدی است و حرف بزرگ دارد. چرا در سینمای ما حرف های جدی کم شده است؟ چرا فیلم ها حرف بزرگ ندارد؟ این کتاب اقتباسی از فیلم آن ۲۳‌نفر است که مشکل سینمای ما این است که از کتاب اقتباس نمیکنیم. در سراسر فیلمنامه همگرایی وجود دارد. در انتخاب اشخاص درست عمل شده است. شروع فیلم که قرار است اسرا تحویل داده شوند جذابیت فیلم آغاز میشود. همه چیز فراهم است که یک درام جاندار را شاهد باشیم. فیلم درمورد انسان و انسانیت است. در فیلم کشت و کشتار نمیبینم‌. فیلمساز باید بداند هر پلانش چه مقدار باید طول بکشد. در زمان خبر آزادسازی خرمشهر اسلوموشن و طولانی شدن سکانس دو نکته اشتباه فیلم است. فیلمساز از ابتدا باید پی او وی خود را مشخص کند. باید بگوید راوی او کیست. مثلا داستان ملاصالح خودش یک فیلم جذاب است.