نگاهی به فیلم سینمایی «خانه گوچی»

به قلم: ناصر سهرابی

نمانامه: «خانه گوچی» یک اثر بیوگرافی جاه‌طلبانه از شکل‌گیری یکی از برندهای معروف دنیای مد است که در دهه نود میلادی روزگار پرفراز و نشیبی را پشت سرگذاشت. دنیای مدرن و پرشتاب امروز بر پایه مد شکل می‌گیرد. چه بسیار انسان‌هایی که برای خرید یک کیف دستی و یا یک جفت کفش فقط برای برند محصول هزاران دلار هزینه می‌کنند. این روزها کسی نیست که برند معتبر “گوچی” را نشناسد. برندی ایتالیایی که قیمت‌های نجومی کالاهایش زبانزد خاص و عام است.

“ریدلی اسکات” کارگردان نام آشنای دنیای سینما در آخرین ساخته خود به مناسبات پشت پرده خاندان گوچی پرداخته و سعی کرده در یک اثر بیوگرافی، روند شکل‌گیری این نام معروف جهانی را در یک فیلم خوش ساخت و دیدنی با انبوهی از ستارگان صاحب نام سینما به تصویر بکشد.

ریدلی اسکات کارگردان بزرگ و کاربلدی است. وارد هر پروژه‌ای که می‌شود سنگ تمام می‌گذارد. حال می‌خواهد فیلم عظیم و دیدنی “گلادیاتور” باشد و یا درام تاریخی “آخرین دوئل” ، هیچ فرقی نمی‌کند، او استانداردهای خاص خودش را دارد. سینمای ریدلی اسکات، قصه‌گو و کلاسیک است. به مخاطب احترام می‌گذارد و معادلات پیچیده‌ای را در ساختار فیلم‌هایش به کار نمی‌گیرد. ریدلی اسکات ۸۴ ساله به نسلی از کارگردان‌های آمریکا تعلق دارد که موسیقی و طراحی
صحنه و لباس بعنوان امری اساسی، نقش تاثیرگذاری در آثارشان ایفا می‌کند. چندی پیش در مصاحبه‌ای عنوان کرده بود: عاشق سینمای وایلرو آنتونی‌ مان هستم. این نام‌ها به پرده سینما شکوه و عظمت می‌بخشند و برای تماشاگر جشنی بزرگ تدارک می‌بینند که تا لحظه آخر نمی‌توان رهایش کرد.

«خانه گوچی» فیلمنامه عجیب و غریبی ندارد و ریدلی اسکات نیز سعی می‌کند کلیت فیلمش را با تمرکز بر رابطه لیدی گاگا و آدام درایور پیش ببرد. نام‌های دیگر همچون آل پاچینو، جرد لتو و جرمی آیرونز با کاراکترهای ناکامشان به کلیت فیلم کمکی نمی‌کنند و در حاشیه قرار می‌گیرند. آن چه بیش از حد نظرتماشاگران را در این فیلم خوش رنگ و لعاب جلب می‌کند تیم بازیگران شناخته شده و مطرح آن است.

لیدی گاگا در نقش “پاترتزیا رجیانی” حضور مغتنم و باورپذیری دارد. لیدی گاگا در تمام سکانس‌ها با آن لباس‌های خوش رنگ و شیک همچون الماسی درخشان در مرکز توجه قرار می‌گیرد و نگاه‌ها را معطوف به خود می‌کند. لیدی گاگای خواننده را بطور کلی در این فیلم فراموش کنید. او در نقش شخصیتی خاکستری در یک بازی نمایشی خیلی برون‌گرایانه بخش اعظمی از فیلم را به خود اختصاص می‌دهد و در سکانس‌های دو نفره با ” آدام درایور” گوی سبقت را می‌رباید و نشان می‌دهد استعداد هنری او تنها مختص به دنیای موسیقی نیست و در بازیگری سینما هم حرفی برای گفتن دارد. آدام درایور که در فیلم “آخرین دوئل” نیز ایفاگر یکی از شخصیت‌های اصلی بود در نقش “مائوریتزو گوچی” اصل جنس است.

او تکامل شخصیتی سر به زیر و آرام را به انسانی قدرتمند و با جسارت به عنوان مالک خاندان گوچی به خوبی به تصویر می‌کشد و تحول را در او حس می‌کنیم. “جرد لتو” میراث‌دار سبک بازی “متداکتینگ” زیر گریم سنگینش گم شده و امکان هنرنمایی خاصی را ندارد. جرد لتو در یک نقش اغراق‌آمیز و گاه در بعضی سکانس‌ها کمدی، همدلی ایجاد نمی‌کند و محو می‌شود. آل پاچینو در ۸۱ سالگی در نقش عموی مائوریتزو یکی از سهام‌داران خاندان گوچی حضور دلچسبی دارد و همچنان با استفاده زیاد از دستان و میمیک صورتش سعی می‌کند خاطره‌ای از فیلم‌های گذشته‌اش را زنده کند و همچنان نشان می‌دهد که آل پاچینو است و ستاره‌ای تمام نشدنی.

«خانه گوچی» ممکن است بهترین فیلم سال نباشد ولی ریدلی اسکات کارکشته فیلمی به نسبت قوی از دنیای شهرت، خیانت، عشق و مد ارائه می‌دهد. «خانه گوچی» از لحاظ صحنه‌آرایی و لوکیشن‌های بی‌نظیر ایتالیا و موسیقی متن، سحرانگیز نشان می‌دهد. مگر می‌شود به سراغ مرکز مد مانند میلان ایتالیا رفت و صحنه و لباس و رنگ و نور را نادیده گرفت؟!

منبع: ستاره سینما