پایگاه خبری نمانامه: «امیر» ساخته نیما اقلیما که در جشنواره سی و ششم فیلم فجر به نمایش درآمده و به تازگی نیز روی پرده سینما رفته، از جمله آثاری است که در طیف سینمای آوانگارد قرار می گیرد.
تعداد زیادی از فیلم های ساخته شده در ایران در چهار دهه اخیر را فیلم هایی تشکیل می دهند که نام خود را از نام قهرمان خود اخذ کرده اند و برای مثال می توان به فیلم هایی همچون «لیلا»، «پری»، «سلطان»، «شیدا» و … اشاره کرد. فیلم هایی که در آن ماجرامحوری جای خود را به شخصیت محوری داده و قصه براساس آن پیش می رود. در «امیر» نیز نیما اقلیما از همین روش بهره گرفته و شخصیتی به همین نام را به عنوان مرکز ثقل انتخاب کرده است. قهرمانی نه به شکل قهرمان های کلاسیک بلکه شخصیتی که همواره در مرکز قاب قرار گرفته و قصه حول و حوش او شکل می گیرد. تم اصلی فیلم نیز تنهایی انسان در جامعه امروزی قرن بیست و یکم است که در آن آدم ها به جای صحبت رودررو با یکدیگر دست به گوشی های خود برده و از آن برای مکالمه استفاده می کنند. در نتیجه، حرف همدیگر را نفهمیده و شکاف های بزرگی میان نسل های مختلف به وضوح به چشم می خورد.اقلیما در نخستین فیلم سینمایی خود، دنیایی را خلق کرده که برای انسان معاصر تا حدود زیادی ملموس به نظر می رسد. به همین خاطر هم رنگ را از فیلم خود گرفته و از فضای آپارتمان های بتونی شهرک اکباتان به بهترین شکل در این مسیر بهره گرفته است. اقلیما در بستن قاب های خود هم از شیوه ای خاص و نه چندان متعارف بهره گرفته و فضای بصری فوق العاده ای را به وجود آورده است. قاب هایی به شدت در خدمت داستان که همیشه در نقطه طلایی آن امیر قرار دارد. این فیلمساز جوان که علاقه زیادی به سبک مینیمال دارد، در انتخاب بازیگر نقش اول فیلمش هوشمندانه عمل کرده و توانسته بازی متفاوتی از میلاد کی مرام بگیرد. یک بازی در سکوت درخشان که به شخصیت امیر عمق بخشیده و تنهایی کشنده اش را باورپذیرتر می کند. در کنار او می توان به حضور موثر سحر دولتشاهی در فیلم اشاره کرد که یکی از معدود نقاط قوت فیلم به حساب می آید.
ارسال دیدگاه
در انتظار بررسی : 0