نقدی بر کتاب درخت انجیر معابد؛ جواد اسحاقیان

پایگاه خبری نمانامه: معبد درخت انجیر یا «لور» پرستشگاه کوچکی در خانه‌ی وسیع و اَشرافی «اسفندیارخان» از کسان داستان است که توده‌ی نادان به اغوای متولیان، در خواص آن داد سخن داده‌اند، برایش برکت و اعجاز قایلند و با بستن «شله» به شاخه‌هایش و نذر و نیاز، قربانی گوسفند و گاو و روشن کردن شمع به درگاه آن، از یک سو آیین شرک را دیگر باره زنده می‌کنند و از دیگر سو، موجب رونق کار و کسب متولیان کهنه‌اندیش و شیّاد این معبد کوچک می‌شوند. «لور» درختی مقدس شمرده می‌شود و توده‌ی فریب‌خورده، همانند کفـار و مشرکان روزگار جاهلیت اعراب پیش از بعثت پیامبر (ص) از آن یاری می‌جویند و به این اعتبار، نقشی همانند بت «عُزّی» در میان آنان دارد که قبیله‌هایی چون «غطفان»، «قریش» و «بنوکنانه» آن را می‌پرستیده‌اند؛ برای آن قربانی‌ها می‌کرده‌اند و متولیان (سَدَنه)‌ی از طایفه‌ی «بنوشیبان بن جابر» داشته است. این بت، در واقع درختی از نوع اقاقیا بوده و مؤنثِ «اَعَزّ» به معنی «بزرگ‌ترین» [قدرتمندترین] بت به کار می‌رفته و در جاده‌ای میان «طائف» و «مکه» قرار داشته است. آخرین متولی این بتکده «دُبیّه» نام داشته که به فرمان حضرت رسول (ص) و به دست «خالد بن ولید» کشته و آن درخت سوزانده شده است.