نقد و بررسی نمایش ۱۰۰درصد

در یادداشت هایده حائری درباره این نمایش آمده: «شاید بیش از هر بازیگر زن شناخته شده دیگری حضور جمیله شیخی طی چند دهه زندگی هنری بیشترین قابلیت قدردانی و بررسی را دارد. من خود از کودکی شیفته صدا و بازی قدرتمندانه او چه بر صحنه تئاتر و چه در فیلم بوده و هستم و به جرات ادعا می‌کنم کمتر کسی را از زن و مرد مانند او موثر و مسلط بر کار و هنر خود یافته‌ام.

اما این مطلب درباره جمیله شیخی نیست و این مهم را باید به زمانی دیگر واگذار کرد تا بتوان خوانشی جدی و پایه‌ای از بازیگری این ایزد بانوی تئاتر به دست داد. همین‌جا اشاره می‌کنم که متاسفانه روحیه نگارش زندگینامه و همینطور تحلیل هنرهای اجرایی مثل بسیاری موارد دیگر از کمبودهاست؛ گرچه کوشش بسیاری از مجله‌های در خور سینمایی و گاه تئاتری در لایه‌های مختلف نقد و بررسی و ارائه گاه پرونده‌های حجیم به سبب‌های مختلف را نباید نادیده گرفت.

این مطلب درباره اجرای بسیار حساب شده و باورپذیر و خلاقانه نوه‌ او ستاره پسیانی است که در نمایش «صد درصد»  یا «۱۰۰%»، این شب‌ها در سالن دکتر ناظرزاده کرمانی در تماشاخانه ایرانشهر برقرار است.

ستاره پسیانی در کنار هوتن شکیبا در این نمایش که نام نویسنده‌اش مارکس لید قید شده و مترجم آن وحید رهبانی است با کارگردانی و طراحی مرتضی اسماعیل کاشی بازی می‌کند و از نخستین لحظات شروع به شما می‌فهمانند که با کاری متفاوت روبرو هستید.

نام او در این نمایش لیندا است که بنا به دلایلی روی صندلی چرخدار قرار دارد و بناست نمایشی را که خود نوشته به کمک بازیگری حرفه‌ای که استخدام کرده روخوانی کند.

 به زودی متوجه می‌شویم که این یک روخوانی معمولی نمایشنامه نیست بلکه طرحی بسیار زیرکانه و کاملاً پیش بینی شده از سوی لیندا است تا حقایقی در مورد گذشته را برملا کند.

تا همین جای ماجرا ما با اثری طرفیم که برخلاف جریان همیشگی در حرکت است و به اعتباری می‌توان چنین برداشت کرد که معلول بودن لیندا ابداً به ضعیف بودنش و همین طور قابل ترحم شدنش منجر نشده بلکه از او با توجه به اتوماتیک بودن صندلی‌اش و کفش‌های سنگین‌اش انسانی توانمند و مصمم به  پیشبرد اهدافش ساخته و از بیان و حالت صدا و تاکیدگذاری‌ها و خنده‌های کوتاه و بلندش، او به مراتب قوی‌تر جلوه می‌کند.

اینجاست که آه از نهادم بر‌می‌آید که کاش جمیله شیخی می‌توانست شاهد ماترکی باشد که برای نوه عزیزش ستاره پسیانی به یادگار گذاشته و شک ندارم که ستاره همچون نامش سال‌ها خواهد درخشید. این میان یاد همبازی کودکی‌ام  آتیلا پسیانی و همسر هنرمندش فاطمه نقوی را نیز گرامی می‌دارم و به عنوان یک جمله معترضه ادامه می‌دهم چرا به نام استاد جمیله شیخی تاکنون یک سالن نامگذاری نشده؟ و اشکم را فرو می‌خورم./ هایده حائری