گفت و گو با فرشته حسینی دختر افغان تبار سینما

پایگاه خبری نمانامه: فرشته حسینی: سال ۱۳۷۶ در ایران متولد شدم و ۱۰ سال است با شرکت در دوره های آزاد آموزش بازیگری زیر نظر اساتیدی چون «اصغر محبی»، «آقای رحمانیان» و «خانم نصیرپور» وارد رشته بازیگری شدم.

فعالیت های نمایشیم را از همان دوره ابتدایی شروع کردم و اولین کارم را سال چهارم ابتدایی کارگردانی کردم که توانست در سطح استان تهران مقام دوم را به خود اختصاص دهد و بعد از آن بود که کارگردان های ایرانی توصیه کردند که این رشته را به صورت تخصصی دنبال کنم. من هم علی رغم مخالفت هایی که از سمت خانواده وجود داشت این رشته را ادامه دادم.

به نظر شما دختران مهاجر برای ورود به این رشته چه مشکلاتی را پیش رو دارند؟

فرشته حسینی:بزرگترین مشکل بر سر راه دختران مهاجر برای ورود به عرصه فرهنگی و سینما مخالفت های خانواده است که به دلیل عدم شناخت و به تبع آن بی اعتمادی به اینگونه فضاها صورت می گیرد که درواقع می توان به عنوان بزرگترین سد بر سر راه دختران مهاجر از آن یاد کرد. از دیگر سو محدودیت های کاری سینمای ایران برای فعالیت یک دختر افغانستانی است که از این منظر معتقدم اگر دختران و پسران ما خوب تلاش کنند می توانند دوستان ایرانی را برای فعالیتشان متقاعد کنند که خود من نمونه بارز این مدعا هستم.

تاکنون در چند اثر نمایشی حضور داشته اید؟

فرشته حسینی: من به خاطر حساسیت های خانواده کار خودم را از تئاتر و نمایش شروع کردم و از ۹ تا ۱۲ سالگی بیشتر تئاترهای موزیکال و فرم بازی می کردم  بعد از آن هم در نمایش هایی مانند «دوسیه»، «شازده کوچولو»، «من ماهی سیاه کوچولو هستم» حضور داشتم و یک نمایش با عنوان «جنبش مبارزه علیه خشونت زنان» هم بود که اولین گروه نمایشی در تهران بودیم که همزمان با ۶۰ کشور دیگر این نمایش را اجرا کردیم. البته من در کنار تئاتر در فیلم های سینمایی و مستندی هم بازی کرده ام که از آن جمله «من یک بازیگر شادم» ساخته بانو سامره رضایی، «رفتن» ساخته نوید محمودی است و همچنین در تعدادی فیلم کوتاه هم ایفای نقش کردم.

در مورد راه یابی فیلم رفتن به اسکار بگویید؟

فرشته حسینی: فیلم رفتن برای شرکت در اسکار معرفی شده و باید ببینیم نظر کارشناسان در این زمینه چه خواهد. راهیابی به اسکار برایم بسیار با اهمیت است به طوری که مجموعه کاملی از ویدئوهای این جشنواره در سال های پیش را در منزل نگهداری می کنم. حضور در این جشنواره همیشه از آرزوهایم بوده و این را بارها به مادرم گفته بودم. وقتی که آقای محمودی به من خبر دادند که رفتن نامزد اسکار شده از خوشحالی باورم نمی شد؛ بسیار حس خوب و خوشایندی بود خوشحالم که توانسته ام کاری برای زنده کردن نام کشورم افغانستان در سطح جهان انجام دهم.

 در مراحل تولید رفتن با چه مشکلاتی مواجه بودید؟

فرشته حسینی: فضایی که در روزهای تولید بر گروه حاکم بود بسیار دوستانه بود. معمولا در تولید هر کار چه در میان دوستان ایرانی و چه گروه های افغانستانی یک سری مشکلات و اختلاف سلیقه ها وجود دارد که کار را سخت می کند اما باید به جرأت بگویم که ما در مراحل ساخت فیلم رفتن با مشکلی مواجه نبودیم و فضا بسیار دوستانه و صمیمی پیش رفت. برای مثال ما همیشه سر صحنه از غذاهای آماده استفاده می کردیم، اما یک روز سر فیلم برداری که لوکیشن آن یک ساختمان نیمه کاره بود، آقای محمودی با یک دیزی آبگوشت سر صحنه آمدند و این حرکتشان باعث شد فضای کار متفاوت شده و یک جو دوستانه حاکم شود و در یک جمع دوستانه آن غذا را خوردیم که جای دوستان خالی بود.

آیا در طول زندگی به بازگشت به افغانستان اندیشیده اید؟

فرشته حسینی: بله! واقعیتش اوایل می خواستم به افغانستان برگردم و در آنجا فعالیت کنم، اما به دلیل یک سری مسائل که خودم تجربه کردم فعلا تصمیمم عوض شده چرا که هنوز شرایط فعالیت را در داخل افغانستان مهیا نمی بینم. شاید باورتان نشود که دوستان از داخل افغانستان بیشتر از هر جای دیگر برایم مانع تراشی کرده اند.

و کلام آخر؛

زمانی از زندگی بود که دچار افسردگی شدید بودم به طوری که گمان می کردم هرچه تلاش می کنم پیشرفتی برای من وجود ندارد و این حس بسیار بدی را به من القا می کرد. اما حضور دوستانم و دلگرمی های آنها به من انگیزه دوباره داد. آنها به من گفتند تو باید فرشته نجات دختران افغانستان باشی و همین انگیزه ای شد برای ادامه فعالیتم. دوستانم معتقد بودند مردم افغانستان تنها مانده و آرزوهایشان را کشته اند و تو باید الگویی برای دختران افغانستانی باشی و آرزوهایشان را در دلشان زنده کنی. این حرف ها تأثیر شگرفی روی من گذاشت چنانچه دیگر از کار کردن خسته نمی شوم. من از خانواده های افغانستانی تقاضا دارم رویاهای فرزندانشان را نکشند و بگذارند دخترانشان برای خود رویا و آرزو داشته باشند.